De bescherming van God: Hoe mijn kleinzoon van zes in leven is gebleven
“Hallo? Ben jij dat, tante? Schiet op en kom naar het Subsidiary Hospital. Je kleinzoon is geschept door een grote vrachtwagen en is in kritieke toestand. Hij wordt nu behandeld! Schiet op!”
Het dringende telefoontje kwam tegen de avond op 15 december 2011, bijna zeven jaar geleden nu. Elke keer dat ik aan het verkeersongeluk denk waar mijn kleine kleinzoon bij betrokken was, voel ik nog steeds een sluimerende angst …
Zeven jaar geleden …
Toen ik die dag de telefoon ophing, trilde ik overal en begon ik gelijk te huilen. Het voelde alsof een mes in mijn hart was omgedraaid en het was bijna ondragelijk. Gelukkig was mijn oudere kleinzoon er om me vast te houden, anders zou ik zijn ingestort.
Terwijl ik me naar het ziekenhuis haastte, kon ik het beeld dat mijn kleinzoon in een plas bloed lag niet onderdrukken en ik dacht bij mezelf: “Mijn kleine kleinzoon is nog maar zes jaar oud. Kan hij een botsing met een grote vrachtwagen overleven? Als er iets verkeerd afloopt, wat zeg ik dan tegen mijn zoon en schoondochter?”
In mijn verdriet zei mijn oudere kleinzoon plotseling ernstig tegen mij: “Oma, niet huilen. Laten we tot God bidden en mijn broer toevertrouwen aan Gods handen, en God vragen hem te beschermen.” De woorden van mijn oudere kleinzoon dienden als herinnering voor mij. Ja, God is de bron van ons leven en onze bestemming ligt geheel in Zijn handen. Ik moet het leven van mijn kleine kleinzoon aan God toevertrouwen. Toen ik hieraan dacht, sprak ik een gebed uit om mijn kleinzoon aan God toe te vertrouwen en mijn hart werd wat rustiger.
Geloof Hoop en Liefde 